در تکاپوی معنا

اسم کتاب:در تکاپوی معنا 

نویسنده:ترینا پالاس 

مترجم:طیبه زندی پور 

نشر میترا 

قیمت:۳۰۰۰ تومان 

تعداد صفحه:۱۵۸ 

قسمتی از کتاب: 

راه راه شروع به پایین رفتن از ستون کرد ولی این بار به چشمان تک تک کرمهای درختی 

 نگاه می کرد . «من الان آن بالا بودم ، هیچ چیز آنجا نیست .»

اکثرا توجهی به حرف او نمی کردند ، آنها سخت مشتاق بالا رفتن بودند .

یکی گفت : «گربه دستش به گوشت نمی رسه ، می گه بو می ده ! شرط می بندم 

 که هیچوقت به اون بالا نرسیده !»

اما بعضی ها شوکه شده بودند و حتی از بالا رفتن دست کشیدند ،  

تا صدای او را بهتر بشنوند .

یکی با غصه گفت : «این حرف را نزن ! حتی اگر درست باشد ،  

چه کار دیگری می توانیم بکنیم ؟»

راه راه پاسخ داد : «می توانیم پرواز کنیم ، می توانیم پروانه شویم . آن بالا هیچ چیز نیست .» 

 و این پاسخ ، همه ، از جمله خودش را شوکه کرد . 

تازه فهمیده بود که چقدر غریزه ی به اوج رسیدن و متعالی شدن را بد تعبیر کرده بود . برای به اوج رسیدن باید پرواز کرد ، نه اینکه فقط بالا رفت . 

اما واکنش ها بدتر از قبل بود ، توی چشمها ترس می دید .  

آنها دیگر نایستادند که گوش بدهند یا حرفی بزنند . خزنده ای به تمسخر گفت : «چطور توانستی چنین داستانی را باور کنی ؟ زندگی ما زمین و بالا رفتن است .  

به ما کرمها نگاه کن ! درون ما نمی تواند پروانه باشد ! حداکثر استفاده از زندگی را به عنوان یک کرم درختی بکن و از آن لذت ببر !»

به نظر می آمد از دست دادن ایمان اشتباه باشد ، اما ایمان آوردن نیز غیرممکن می نمود .

راه راه با درد و اندوه در جستجوی چشمانی که به او اجازه ی نجوا بدهند به پایین رفتن ادامه داد . 

«من یک پروانه دیدم ، زندگی مفهوم بیشتری می تواند داشته باشد .» تا بالاخره یکروز به پایین ستون رسید .

به جایی رسید که با زردی زندگی می کرد . ولی زردی را آنجا نیافت و همانجا از شدت خستگی به خواب رفت .  

وقتی بیدار شد ، دید که آن موجود زرد رنگ با بالهای سبکش او را باد می زند . تعجب کرد : آیا این یک رویاست ؟ اما آن موجود رویایی خیلی واقعی عمل می کرد . او را با شاخک هایش نوازش می داد و بالاتر از همه به قدری با عشق و محبت به او نگاه می کرد که او به صحت آنچه که درباره ی پروانه شدن گفته بود ، اعتماد کرد . 

پروانه با حرکاتش ، راه راه را به سوی شاخه ای کشاند . شاخه ای که دو کیسه ی پاره شده از آن آویزان بود و به او فهماند که باید او هم چنین کیسه ای برای خود بسازد .

باز راه راه بالا رفت . ولی این بار از شاخه ی درخت .... هوا تاریک و تاریکتر می شد و او می ترسید . احساس کرد باید قید همه چیز را بزند ..... و زردی منتظر ماند .....

 

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=- 

پ.ن:اولین بار که این کتابو دیدم فکر کردم مال کودکان ۵- است اما بعد از اینکه اونو خوندمو 

معلم دینی مون برام تفسیرش کرد فهمیدم که مال کسانیه که بعد از خوندن هر کلمه کتاب 

 روی اون فکر می کنن...